Leestijd: 2 minuten

Het was geen warme omhelzing. Het was een dolk in fluwelen verpakking. Toen Jesse Klaver op X schreef: “Frans, het was een voorrecht om met je te mogen samenwerken. Hoe jij van onze twee partijen één beweging hebt gemaakt, is van onschatbare waarde geweest. Daarvoor zijn we je intens dankbaar. We gaan je missen.” – leek het een eerbetoon. In werkelijkheid was het het zachtste, maar dodelijkste gebaar in de politiek: het Judas kusje dat de PvdA de das omdeed.

Want achter die woorden voltrok zich geen fusie, maar een vijandige overname. GroenLinks had de PvdA niet omarmd, maar opgeslokt. De partij die ooit de stem van de arbeider was, werd met één kus overgeleverd aan de groene agenda van Klaver. De Judas kus suste de achterban, maar leverde de ziel van de PvdA uit.

Op klimaat, migratie en Europa klinkt nu de stem van GroenLinks. De PvdA, ooit pragmatisch en compromisgericht, heeft haar klassieke thema’s laten vallen. De arbeidersklasse werd ingeruild voor de klimaatalarmist, de vakbond voor de actiegroep. En telkens weer klinkt daar die kus: zacht, geruststellend, maar fataal.

GroenLinks deed zogenaamd concessies – een beetje minder pacifisme, een iets gematigder belastingplan – maar dat waren kruimels. De kern van de fusiepartij is groen, activistisch en onmiskenbaar Klaveriaans. De PvdA leeft voort als een lege huls, een lichaam zonder ziel, achtergelaten na de kus die alles veranderde.

De Judas kus van Klaver is geen slip of the tongue, geen toevallige misstap. Het is een strategie. Een glimlach, een tweet, een kus – en ondertussen de complete overname van een partij die ooit de ruggengraat van de Nederlandse politiek was.

En zo zal de geschiedenis dit huwelijk herinneren: niet als een fusie uit liefde, maar als een overname uit berekening. Een overname bezegeld met een Judas kus – zacht, warm, en dodelijk.

Nieuwsbrief!

Join de annstrikje nieuwsbrief zodat je up to date blijft van de nieuwste columns en analyses. 

Je hebt je succesvol aangemeld!

Share This