Beste niet-stemmer,
Wat zijn wij je dankbaar. Jij bent de stille motor onder onze macht, de onzichtbare hand die onze zetels overeind houdt. Terwijl anderen zich uitsloven met debatten, flyers en loze beloftes, doe jij het enige dat er werkelijk toe doet: je blijft thuis.
Je denkt misschien dat je niets doet. Maar vergis je niet: jouw afwezigheid is ons fundament. Elke keer dat jij besluit dat het allemaal geen zin heeft, schuift er bij ons een extra zetel dichterbij. Elke keer dat jij moppert dat “ze toch allemaal hetzelfde zijn”, klinkt in onze fractiekamer een zucht van opluchting. Want zolang jij niet stemt, hoeven wij ons niet druk te maken over concurrentie van nieuwkomers of protestpartijen.
De luxe van jouw onvrede
We begrijpen je hoor. Je bent teleurgesteld, misschien zelfs woedend. Je hebt het gevoel dat wij niet luisteren, dat we vooral met onszelf bezig zijn. En eerlijk gezegd: dat klopt. Maar jouw reactie daarop – thuisblijven – is voor ons een zegen. Want in plaats van je stem te geven aan een partij die wél beweert jou te vertegenwoordigen, kies je voor de ultieme luxe: niets doen.
En niets doen is voor ons alles. Het is de zuurstof waardoor wij blijven ademen. Je denkt dat je ons straft, maar in werkelijkheid beloon je ons. Je boosheid vertaalt zich niet in zetels voor onze tegenstanders, maar in stilte. En stilte is macht.
De illusie van machteloosheid
“Mijn ene stem maakt toch geen verschil.” Wat een prachtige gedachte! We zouden het zelf niet beter kunnen verzinnen. Want stel je voor dat je zou beseffen dat verkiezingen soms op een paar duizend stemmen beslist worden. Stel je voor dat je zou begrijpen dat jouw stem, samen met die van honderdduizenden anderen, wél degelijk de koers kan veranderen. Dan zouden wij het een stuk moeilijker krijgen.
Gelukkig houd je vast aan je illusie van machteloosheid. Je koestert het idee dat je slechts een zandkorrel bent op een eindeloos strand. Maar wij weten: genoeg zandkorrels vormen een duin, en een duin kan een storm breken. Alleen, jij kiest ervoor om je te laten wegwaaien. En wij? Wij bouwen rustig verder op de stevige grond die jij ons schenkt.
De stille meerderheid die niets zegt
We horen vaak over de “stille meerderheid”. Maar jij bent de échte stille meerderheid. Jij zegt niets, jij doet niets, jij laat niets van je horen. En dat is precies wat ons zo goed uitkomt. Want hoe minder rumoer, hoe minder wij ons hoeven te verantwoorden.
De boze schreeuwers op sociale media? Ach, die zijn vervelend, maar ongevaarlijk zolang ze niet stemmen. De demonstranten op het plein? Prima, zolang ze de stembus links laten liggen. Het is allemaal theater zonder gevolgen. En jij bent de technicus die de lichten uitdoet voordat de voorstelling echt spannend kan worden.
De tegenstrijdigheid van protest
We moeten je complimenteren met je gevoel voor ironie. Want je denkt misschien dat je ons straft door niet te stemmen. Dat je ons een lesje leert door je afzijdig te houden. Maar in werkelijkheid is het precies andersom. Hoe minder jij stemt, hoe sterker wij staan. Hoe groter jouw onvrede, hoe steviger onze zetels. Het is die heerlijke tegenstrijdigheid die ons telkens weer doet glimlachen.
De toekomst die nooit komt
Misschien droom je soms van verandering. Van een politiek die wél luistert, die wél eerlijk is, die wél jouw belangen dient. Maar dromen zijn veilig zolang je ze niet omzet in actie. En wij weten: jij zult dat niet doen. Je zult mopperen bij de koffieautomaat, klagen op verjaardagen, misschien zelfs een boze tweet sturen. Maar op verkiezingsdag blijf je thuis. En zo blijft de toekomst altijd… toekomst.
Onze dankbaarheid
Dus, niet-stemmer, laat ons je bedanken. Jij bent de onzichtbare hand die ons overeind houdt. Jij bent de stille partner in ons huwelijk met de macht. Jij bent de onbezongen held van de status quo.
Blijf vooral doen wat je doet – of beter gezegd: blijf vooral níét doen wat je niet doet. Laat de stembus links liggen, laat de kans op verandering voorbijgaan. Want zolang jij dat doet, blijven wij stevig in het zadel zitten.
Een ode in stilte
En zo eindigt onze ode. Niet met een daverend applaus, niet met een staande ovatie, maar met de stilte die jij ons schenkt. Een stilte die luider klinkt dan duizend stemmen. Een stilte die ons macht geeft, keer op keer.
Dus hef het glas, niet-stemmer. Op jou, onze trouwste bondgenoot. Op jouw onvrede, jouw cynisme, jouw desinteresse. Op de macht die jij ons geeft door niets te doen.
Lang leve de niet-stemmer.